عشق 6

مرا اینگونه باور کن...

کمی تنها ، کمی بی کس ، کمی از یادها رفته...

خدا هم ترک ما کرده ، خدا دیگر کجا رفته...؟!

نمی دانم مرا ایا گناهی هست..؟

که شاید هم به جرم آن ، غریبی و جدایی هست..؟؟؟

مرا اینگونه باور کن....

دیدی غزلی سرود ؟

عاشق شده بود.

انگار خودش نبود

عاشق شده بود .

افتاد. شکست . زیر باران پوسید .

آدم که نکشته بود

عاشق شده بود .

دلم تنگ است

دلم تنگ است

دلم اندازه حجم قفس تنگ است

سکوت از کوچه لبریز است

صدایم خیس و بارانی است

نمی دانم چرا در قلب من پاییز طولانی است

دیگر برای اینکه گریه نکنم

هیچ بهانه ای ندارم

گریه گاهی رمز تدبیر اشتباهات است.

کاش چمدان عشقمان را آنقدر سنگین نمی بستیم که وسط راه آنرا به زمین

بیاندازیم وراه را بدون آن ادامه بدهیم

زندگی بدون عشق اینقدرخالیست که بعضی مواقع حتی زودتر از سکوت می شکند 

وتو ای کاش مرا می فهمیدی 

اماحالا که می روی قرارمیان ماهیچ ؛ ولی بگو به چه بهانه می روی

نمی خواهی معشوق مرا بشناسی؟!

معشوق من آن بالاست، ستاره ای که هر شب دیوانه تر از پیشم می کند.

ستاره ای که با هر نگاهش با من عشق بازی می کند،

خوب گوش کن.

معشوق من همان ستاره سهیلی است که یک شب از آسمان دلم رد شد!

نفهمیدم چه شد، ولی مهرش به دلم نشست .

نه می توانم خود را از تو پس بگیرم ،

نه تو را پس بدهم

تو مرا گرفته ای یا من تورا،

نمی دانم

ولی می دانم عاشق همیم .

گاهی وقتهاچقدر ساده عروسک می شویم ؛ نه لبخند می زنیم نه شکایت می

 کنیم ؛ فقط احمقانه سکوت می کنیم....

شاید آن روز كه سهراب نوشت :

                     (( تا شقایق هست زندگی باید كرد ))

                                                     خبری از دل پر درد گل یاس نداشت

                                                                                               باید اینجور نوشت :

               هر گلی هم باشی چه شقایق چه گل پیچك و یاس زندگی اجباریست......

وقتی برگهای پاییزی رو زیر پاهات له می کنی

                                         یادت باشه همون برگها یه روزی بهت نفس می دادن...

بر صندلی موریانه زده زندگی نشسته ام

و حساب می کنم...

 ساعت   ۸ خندیده ام  ....

 ساعت  ۸ گریسته ام ....

و

 ساعت  ۸   خوابیده ام !

و روی تاریخ عمر٫ امروز را خط می زنم !

به من میگفت: آنقدر دوستت دارم که اگر بگویی بمیر، میمیرم

باورم نمیشد...فقط برای یک امتحان ساده به او گفتم، بمیر...!

سالهاست که در تنهایی پژمرده ام، کاش امتحانش نمیکردم!!

آری دیگر نشان من در تفكر تو مرده است

دیگر مرا در غسالخانه عشقت شستشویم داده و در گورخود خواهی هایت

به خاكم سپرده ایی و اكنون سرشكسته از فردایی كه ساخته بودم

و ناكام از رویاهای درازم

غرورم را به زیر پایت می افكنم تا باز هم تو را داشته باشم .

اما دیگر می دانم:

دیگر من نیستم

دیگر تو نیستی

هیچ یك ازما انسانها نمی دانیم فرشته ای هم روی زمین است

چه پسرچه دختر، بال اش را از دست داده است،چون باورش نداریم

اگر باوركنیم با او پرواز میكنیم .

من منتظر فرشته ام هستم،چون باور دارم می آید...

منتظرش می مانم تا ابد تا آخرت جاودان.....

من نشانی از تو ندارم
اما نشانی ام را برای تو می نویسم
در عصرهای انتظار به حوالی بی كسی قدم بگذار
خیابان غربت را پیدا كن و
وارد كوچه پس كوچه های تنهایی شو
كلبه غریبی ام را پیدا كن
كنار بید مجنون خزان زده و كنار مرداب آرزوهای رنگی ام
در كلبه را باز كن
به سراغ بغض خیس پنجره برو
حریر غمش را كنار بزن
مرا خواهی دید....
با بغضی كویری كه غرق عصاره انتظار است
نشسته ام پشت دیوار دردهایم.....

دلم همچو آسمان،پرازابرهای بارانیست،

ای کاش دلم امشب بگرید،شایدکه بغض عشق در چشمانم بشکند...

هرشب از فریاد من بیداره خلق اما چه

سودآنکه باید بشنود بیدار نیست .

همیشه وقتی یکی ازم می پرسید چند تا دوسم داری یه عدد بزرگ میگفتم...
ولی وقتی تو ازم پرسیدی چند تا دوسم داری گفتم : یکی !!!
میدونی چرا ؟چون قوی ترین و بزرگترین عددیه که میشناسم ...
دقت کردی که قشنگترین و عزیز ترین چیزای دنیا همیشه یکین ؟
ماه یکیه ... خورشید یکیه ... زمین یکیه ... خدا یکیه ... مادر یکیه ... پدر یکیه ... تو هم یکی هستی ...
وسعت عشق من به تو هم یکیه ...
پس اینو بدون از الان و تا همیشه : یکی دوستت دارم...